Passage uit het dagboek van Cuchuliann
"Van mijn Parens moest ik wat rond hangen op dat eilandje in het Westen, waarvan de koning de illusie heeft te heersen of Ierland. Uiteraard deed ik dat, natuurlijk met enige tegenzin. Maar ik wist dat dit ook het land van Merlijn geweest is, dus dat deed mij goed. Ik bedacht mij hoe hij moedig streed tegen de latere bezetters en ik begreep dat wij naast onze Keltische achtergrond nog twee overeenkomsten hebben. Één is onze strijd tegen de invallers, de andere is onze ontzagwekkende gave. Één die superieur is en die respect verdient.
Toen ik bezig was mijn macht in praktijk te brengen, kwamen er een paar personen naar mij toe. Het bleken twee magi (Paco van het huis Criamon en Thuridingus van het huis Verditius) en een mundane te zijn. Ze waren op zoek naar een meisje en vertelden dat ze mijn hulp hard nodig hadden. Ik vertelde dat ik het druk had, maar toen begonnen ze mij te smeken en vertelden dat zonder mijn superieure macht de missie nooit te kunnen voltooien. Toen streek ik met mijn hand over mijn hart en besloot ze te helpen.
Na een wandeling kwamen wij bij de vesting van Sir Peter aan. Hoewel het een gewoon huis leek, was het in de praktijk een versterkte vesting waar Troje nog jaloers op zou zijn. Wij vroegen om een gesprek met Lord Peter, maar de wachter spuwde zijn leugens en vertelde dat het nu niet kon. Daarop besloot ik om dan maar binnen te dringen. Met een spel verwoeste ik de magische deur alsof de deur van perkament was. Daarop zagen wij dat er 250 zwaar bewapende wachters klaar stonden. Uiteraard waren wij niet bang en stormden op ze af. Toen ze ons pas goed zagen hadden ze door welke vergissing ze begaan hadden om het tegen ons op te nemen. Maar het was te laat. We vernietigden ze. Deze gebeurtenis heeft ons veel plezier gegeven. Zo’n moment van ontspanning is altijd prettig. We traden binnen en kwamen uiteindelijk in een zaal met een portal. We gingen er doorheen en zagen Lord Peter en een paar bollen. Lord Peter keek recht in mijn ogen en ik zag zijn angst. Maar toen opeens veranderde zijn rationele denken in diabolische misplaatste hoogmoed. En zoals de meer geletterde lezers zullen begrijpen, hoogmoed komt ten val. Hij en de dapperste minion die hem ter beschikking stond; een vogel, vielen ons aan. In het gevecht dat volgde leek het al een reeds gewonnen strijd. Doch dit zou een misleiding zijn. Ook al zou een ieder van ons de vogel en die ander eenvoudig weg aankunnen, zitten er toch een aantal misleidingen in deze situatie. Peter had een aantal machtige middelen ter beschikking die wij niet bezaten, waardoor hij toch een sterke vijand voor ons was. Zijn machtige wapens waren lafheid, huichelarij, het ontbreken van eer, hebzucht en bovenal, hij had zich ingelaten met de diabolische krachten. Het gevecht verliep. Peter mocht een paar keer van mij het plafond bekijken en wat giftige gassen inademen. Ook de andere twee droegen hun steentje bij aan het gevecht. Helaas werd de mundane in het gezelschap getroffen door het zwaard. Ik sloeg gelijk terug door ze weg de blazen, maar helaas, het was te laat voor hem. Één van de metgezellen werd door een laffe daad van vogel getroffen in zijn oog. Een bewijs dat lafheid soms zelfs schade aan de dapperen en eervollen kan toebrengen. Maar vogel kan dat niet meer navertellen, oja, Peter ook niet, want die zijn netjes opgeruimd. Zonder veel kleerscheuren, afgezien het tragische verlies van een dappere mundane en van de beschadiging van een oog – het resultaat van de huichelarij van de vijand – hadden wij dit gevechtje gewonnen. Daar was het meisje dan. Maar ook twee bollen, waarvan er in één een gruwelijke demon zat. En wat wilt het lot, de bol barste en de demon nam bezit van het meisje. O hemel beware ons en onze zielen. De diabolische krachten mag een magus niet onderschatten. Verslaan is één ding, maar o wee voor hun corrumperende karakter. Eva had de slang vast makkelijk kunnen vertrappen, maar toch viel ze. Niet door de krachten van de slang, maar door zijn listen. Hier moest ik zeker rekening mee houden. Maar de demon zag ons, hij (in bezit van het meisje) keek mij aan en nam de meest rationele beslissing die mogelijk was. Hij vluchtte.
Opeens werden wij naar een vreemde plek gebracht. Of beter gezegd, wij waren er, in onze gedachten. Daar waren mij met Victor: een groot Magus die ons herkende als waardig voor zijn Convenant. Hij maakte ons dus gelijk lid met de opdracht ons in te zetten voor het Convenant. Onze eerste taak was de demon te verslaan. Ook hij erkende het risico van dit diabolische wezen en koos daarom de sterkste van ons uit om met diens hulp de demon uit te schakelen. Vervolgens waren we weer terug in onze werkelijkheid.
Wij achtervolgden deze gevallen engel. Buiten gekomen, zagen we een woest landschap en een spoor van vernieling. Hier was hij kennelijk zijn rationele verstand verloren, want voor ons was het vrij eenvoudig het spoor van vernieling te volgen. Wij volgden het spoor en kwamen toen een groep ondode minions tegen. Het was zo inspiratieloos van hem dat ik besloot niet al mijn macht en vernietiging op hen te storten, maar besloot gewoon een simpele perdo Vim te gebruiken. De anderen hielpen me een handje in het gevecht. Toen zijn we na deze rustpauze weer verder op weg gegaan. Toen kwamen we op een gegeven moment een inwoner die in dit land een belangrijk persoon is: Thort. We gingen samen op weg. Immers, het bleek al snel dat de demon op zee vertrokken was, met een gestolen schip en via Thort hadden we de mogelijkheid om de demon met een schip achterna te gaan. Uiteindelijk kwamen we de demon tegen en begon het gevecht. De Mundanes zorgden voor een goede afleiding. Wij vochten ons door een heel leger van ondoden heen, tot we bij de demon aankwamen. Ik zei tegen Paco en Dingus: Dit is het gevecht waar Victor het over had, ik zal dit alleen op moeten lossen. De anderen begrepen het.
Ik stormde er op af. De lucht schreeuwde het uit, als ontzag voor haar meester, ik. De demon schrok, maar zette vervolgens de aanval in. Het was een groot gevecht, en geen van ons tweeën lukte het de overhand te hebben tot het gevecht. Toen herinnerde ik me de woorden van Victor. Ik moest in zijn buurt komen en recht in zijn ogen kijken. Dit deed ik dus. Maar ik moest hier een zwakke plek in mijn verdediging vrij geven. De demon sloeg toe en beschadigde mijn nek. Ik stortte gewond op de grond, maar met de demon was het afgelopen. Nu was het aan Victor. Dit gevecht gebeurd nu geestelijk, tot hoe lang? Weet ik niet. Waar? Uit veiligheidsoverwegingen houd ik dat maar even geheim.
We keerden terug. We waren gewond, maar we hebben gewonnen.
Thort bood zijn hulp aan ons aan. Tot zover…"
